مدل ترکیبی مورد استفاده توسط بروکرها

در درس پیش گفتیم که چرا مدل B-Book نسبت به مدل A-Book برای بروکرهای فارکس جذاب تر است. این مدل برای بروکر خطرناک تر است زیرا اگر نداند دقیقا چه کار می کند (مدیریت ریسک ضعیف) ممکن است بروکر کلا به فنا رود!

اما اگر بروکر بتواند از هر دو روش سود بزند چه؟

تا اینجا آموختیم که وقتی یک بروکر سفارش شما را اجرا می‌کند، می‌تواند به شکل های زیر این کار را انجام دهد:

• پیش از هج کردن سفارش را اجرا کند (مدل A-Book)
• اصلا معامله شما را هج نکند (مدل B-Book)
• ابتدا درونی سازی کند و سپس یکی از موارد بالا را انتخاب کند
• ابتدا هج کند و بعد سفارش شما را اجرا کند (مدل STP)

اما یک بروکر فارکس محدود به فقط یک نوع هج گرفتن نیست.

بسته به سفارش و/یا مشتری می تواند یکی از موارد بالا را انتخاب کند.

اینکه چگونه یک بروکر تعیین می کند چه کسی را برای کدام مدل انتخاب کند به عوامل مختلفی همچون سایز پوزیشن و یا سابقه سودآوری مشتری بستگی دارد.

یک بروکر می‌تواند جریان‌های قیمتی و مدل‌های هج مستقلی را برای معامله‌گران گروهی، معامله‌گران خبر، معامله‌گران ربات انداز روی سیستم و.. ایجاد کند.

اکثر بروکرها حداقل یک مدل B-Book و یک مدل A-Book را اجرا می کنند و خودشان انتخاب می کنند که کدام معاملات درونی سازی شوند و کدامیک باید با یک فراهم کننده نقدینگی هج شوند.

به چنین مدلی “مدل ترکیبی” گویند.

با وجود اینکه بروکر شما همیشه طرف مقابل معاملات شما است، رویکرد ترکیبی جایی است که بروکر می تواند انتخاب کند معاملات شما را به صورت درونی سازی و در داخل سیستم بروکر انجام دهد یا آنها را در خارج از سیستم بروکر و با یک فراهم کننده نقدینگی افست کند.

رویکرد ترکیبی به بروکر اجازه می دهد:

• سفارشات را با سفارشات مشتریان دیگر آفست کند.
• سفارشات را با یک طرف مقابل خارج از سیستم بروکر (ارائه دهندگان نقدینگی) هج کند.
• یا هج نکند و ریسک بازار را بطور کامل قبول کند.

ریسک بازار، ریسک ضرر در پوزیشنی است که در اثر تغییرات نامطلوب قیمت ایجاد می شود.

در زیر دو مثال از نحوه عملکرد یک بروکر هنگام اتخاذ رویکرد ترکیبی ارائه شده است:

• بروکر می تواند مشتریان خود را تقسیم کند و معاملات برخی از مشتریان را به روش A-Book با یک فراهم کننده نقدینگی هج کند و بقیه معاملات را “در داخل بروکر” نگه دارد (B-Book).
• بروکر می‌تواند انتخاب کند که تمام معاملات را با اندازه معین با فراهم کننده نقدینگی هج کند یا با سایز های بزرگتری این کار را انجام دهد و بقیه را «در داخل سیستم بروکر» نگه دارد (B-Book).

سابقه مشتری

در مدل ترکیبی، بروکر باید تصمیم بگیرد که کدام مشتریان را به مدل A-Book و کدام یک از آنها را به مدل B-Book بفرستد؟ و چرا؟

پس از اینکه این معیارها تعیین تکلیف شدند، بروکر یک “سیستم مسیریابی سفارش” یا “موتور اجرای سفارش” خواهد داشت که هدف آن مدیریت سفارشات با ارسال خودکار آنها برای اجرای سفارش از طریق مدل پذیرنده ریسک یا از طریق مدل انتقال دهنده ریسک است.

بروکر به احتمال زیاد معاملات معامله گران زیانده را برای خود نگه می دارد و معاملات معامله گران سودآور را هج می کند.

این بدان معنی است که معامله گران موفق سفارشات آنها از طریق مدل A-Book اجرا خواهد شد، در حالی که معامله گران زیانده کوچکتر از طریق مدل B-Book که ریسک بازار در آن “در داخل سیستم بروکر” نگه داشته می شود، معاملات آنها اجرا خواهد شد.

برای شناسایی موفقیت آمیز معامله گران سودآور و معامله گران زیانده، بروکرهای فارکس نرم افزاری دارند که معاملات مشتریان را تحلیل می کند.

آنها می توانند معامله گران را بر اساس میزان سپرده آنها، ارزش هر پوزیشن آنها، لوریج استفاده شده، ریسک پذیرفته شده در هر معامله، استفاده یا عدم استفاده از حد ضرر و غیره طبقه بندی کنند.

به عنوان مثال، به نظر می رسد یک الگوی رفتاری مشترک در میان معامله گران زیانده وجود دارد. این رفتارها عبارتند از:

• واریز مقدار پول کم بعنوان واریز اولیه که به معنای موجودی حساب اولیه ضعیف است (معمولاً کمتر از 1000 دلار).
• روی 10% یا بیشتر از موجودی حساب نحیف خود در هر معامله ریسک می کنند
• عدم استفاده از حد ضرر
• افزودن به پوزیشن های زیانده
• استفاده از لوریج بالا در حساب‌های نحیف خود، که آن‌ها را غالبا در معرض مارجین کال یا استاپ اوت شدن قرار می دهد.

با استفاده از الگوریتم های کامپیوتری، بروکرها قادر به تجزیه و تحلیل الگوهای معاملاتی و طبقه بندی معاملات مشتریان هستند.

بروکرها می توانند برای مشتریان مختلف «بروکرهای» متفاوتی باشند.

بروکر ممکن است برای برخی از مشتریان بروکر B-Book و برای برخی دیگر بروکر A-Book باشد.

دلایل ایجاد طبقه بندی برای مشتریان ساده است.

مشتریانی که سفارش آنها بصورت مدل انتقال دهنده ریسک اجرا شده‌ است، موفق‌تر هستند و معمولاً در سایزهای بزرگ‌تر معامله می‌کنند، بنابراین افست کردن این سفارش‌ها بصورت کامل (با یک طرف مقابل در خارج از سیستم بروکر)، آسیب پذیری در برابر ریسک بازار را برای بروکر حذف می‌کند و در عین حال کارمزد کمی (من باب اسپرد) برای آنها می اندازد.

از سوی دیگر، مشتریانی که سفارش آنها به روش B-Book اجرا می شود، عموماً پوزیشن های کوچکی می گیرند که عمدتاً در معاملات ضرر می کنند، و بروکر می‌تواند ریسک بازار را در خود نگه دارد زیرا ریسک این کار کوچک است چون اندازه پوزیشن کوچک است.

اینگونه بروکر می تواند از معاملات زیانده مشتریان مدل پذیرنده ریسک خود سود ببرد و همچنین از قیمت گذاری (با حاشیه سود اسپرد) مشتریان انتقال دهنده ریسک خود نیز سود کسب کند.

بروکرهای بزرگ فارکس

بروکرهای بزرگتر فارکس، چون تعداد مشتریان آنها زیاد است که در هر دو طرف (خرید و فروش) پوزیشن باز می کنند، می توانند مقدار زیادی از جریان سفارش ها را به صورت درون بروکری افست کنند (“درونی سازی”) که به آنها این امکان را می دهد ریسک بازار خود را به حداقل برسانند، آنهم بدون اینکه نیازی داشته باشند که با یک طرف خارج از بروکر معاملات را هج کنند.

زمانی که همه پوزیشن ها نمی توانند هج شوند، ریسک اضافی بازار (که بروکر در معرض آن قرار گرفته است) به صورت خارج از بروکر هج می شود.

یک پایگاه اطلاعاتی بزرگ از مشتریان به بیشتر بروکرهای فارکس اجازه می دهد تا بتوانند بلحاظ نظری بیشتر معاملات مشتریان خود را با یکدیگر افست کنند.

اینگونه بروکر می تواند تا از کارمزد تراکنش مشتریان (اسپرد) درآمد حاصل کند، به این معنی که حجم معاملات مشتری است که باعث درآمد می شود، نه زیان مشتریان.

بروکرهای کوچک‌تر، اگر نتوانند معامله شما را با یکی دیگر از مشتریان هج کنند، معامله را تا سقف ریسک بازار خود «B-Book» می‌کنند (طرف دیگر معامله را خود می گیرند). هر مقداری بالاتر از این حد بصورت خارج از بروکر هج می شود.

استفاده از مدل B-Book همراه با هج خارج از بروکری (فراتر از یک محدوده ریسک خاص)، سبب اجرای بهتر سفارشات می شود (زیرا به بروکر اجازه می دهد تا معامله شما را فوراً انجام دهد) و در عین حال تاخیر و هزینه های ناشی از آن را به حداقل می رساند (زیرا لازم نیست که هر معامله را انتقال دهد که به معنای پرداخت هر بار اسپرد به فراهم کننده نقدینگی است).

بیشتر بروکرهای فارکس از رویکرد ترکیبی استفاده می کنند

ما هیچ مشکلی نمی بینیم اگر یک بروکر بخواهد هم مدل B-Book را اجرا کند و هم مدل A-Book را. واقعیت این است که بیشتر بروکرها از رویکرد ترکیبی استفاده می کنند.

سود به دست آمده از معامله‌گرانی که در مدل B-Book قرار داده شده‌اند، به بروکرهایی که از رویکرد ترکیبی استفاده می‌کنند اجازه می‌دهد تا به همه مشتریان خود اسپردهای بسیار رقابتی ارائه دهند.

عیب اصلی این رویکرد این است که اگر بروکر، ریسک مدل B-Book را ضعیف مدیریت کند، ممکن است ورشکسته شود و دکانش تخته شود.

معاملات معامله گران خرد جدید به احتمال زیاد بصورت مدل پذیرنده ریسک اجرا خواهد شد. اینگونه منطقی است زیرا بیشتر معامله گران جدید ضرر می کنند. کسب درآمد از این راه برای بروکر بسیار راحت خواهد بود.

بسیار کم پیش می آید که یک بروکر خرد فارکس 100٪ بصورت مدل A-Book معاملات را اجرا کند. این مدل کار کردن سخت است.

حاشیه سود در مدل A-Book از حاشیه سود در مدل B-Book بسیار پایین تر است و بروکرها را ملزم می کند تا روی مشتریانی تمرکز کنند که به طور مکرر و سنگین پوزیشن می گیرند و در عین حال بروکرها سعی می کنند هزینه ها را برای خود تا حد امکان پایین نگه دارند.

با توجه به وجود معامله‌گران زیاد زیانده، مدل B-Book منبع درآمد خوبی را فراهم می‌کند.

هیچ اشکالی ندارد که یک بروکر خرد ترکیبی از مدل B-Book و مدل A-Book را داشته باشد. مشکل جاییست که بروکر شروع به دستکاری معاملات به نفع خود کند.

مهمترین نکته برای یک بروکر خرد فارکس، دست کم اگر دارای رگوله خوبی باشد، اینست که باید اطمینان حاصل کند دارای قیمت گذاری منصفانه بوده و در زمینه اجرای سفارش مشتریان بسیار عالی عمل می کند، چه مدل پذیرنده ریسک را انتخاب کرده باشد و چه مدل انتقال ریسک را.

صرف نظر از مدل اجرای سفارش توسط بروکر، آنچه بسیار مهم است این است که معامله‌گران خرد قیمت‌های شفافی را دریافت ‌کنند که بیانگر بازار “واقعی” (سازمانی) معاملات لحظه ای فارکس است و اینکه سفارشات مشتریان آنها با این قیمت‌ها (یا حتی بهتر) بدون هیچ تاخیری اجرا شود.

در درس‌های آتی درباره قیمت‌گذاری و کیفیت اجرای سفارش مفصل تر بحث خواهیم کرد، اما ابتدا، اجازه دهید یک رویکرد دیگر «مدیریت ریسک» که بروکرهای فارکس از آن استفاده می‌کنند، را به شما آموزش دهیم.