سیاست هج بروکر خود را بدانید

برای بروکر فارکس، تک تک معاملاتی که توسط مشتریانش باز می شود به معنی قرار گرفتن در معرض ریسک بازار است.

ریسک بازار ریسک ضرر در پوزیشنی است که در اثر تغییرات نامطلوب قیمت (علیه ما) ایجاد می شود.

از آنجایی که بروکر فارکس همیشه طرف مقابل معاملات شما است، ممکن است او تصمیم بگیرد معاملات شما را درون سیستم خود اجرا کند یا معاملات شما را در خارج از سیستم خود هج کند.

اصطلاح “هج کردن” به فرآیندی اشاره دارد که در آن بروکر فارکس با وارد شدن به یک معامله موازی با یک نهاد دیگر (“فراهم کننده نقدینگی”) ریسک بازار را برای خود کاهش می‌دهد.

به جای هج کردن هر معامله، محبوب ترین سیاست پوشش ریسک (هج) این روزها این است که بروکر خالص پوزیشن مشتریان را بدست آورد و بعد معاملات هج را بگیرد.

ابنجاست که پیش از آنکه هر گونه معامله ای بخواهد بصورت خارجی هج شود باید ابتدا درونی سازی شود.

این سیاست هج کردن باعث می شود که پیش از آنکه معامله مشتریان بخواهد در بازار سازمانی و توافقی فارکس هج شود، خود بخود افست شود.

• هنگامی که یک مشتری در یک جهت معامله می کند و مشتری دیگر در جهت عکس و با سایز برابر معامله می کند… پهنه ی ریسک بازار (میزان ریسکی که بروکر در معرض آن قرار گرفته) افست می شود.
• با این حال، هنگامی که مشتریان همگی در یک جهت معامله می کنند، اینجاست که ریسک بازار برای بروکر بوجود می آید. بعد این ریسک با هج کردن معاملات در بازار توافقی یا پایاپای فارکس کاهش می یابد.

حد ریسک (که توسط سیاست‌های کلی مدیریت ریسک بروکر کنترل و ارزیابی می‌شوند)، حداکثر ریسک بازاری را که یک بروکر فارکس می‌تواند بپذیرد، را مشخص می‌کند.

برای اجرای این هج ها، بروکر فارکس یک وثیقه (مارجین) نزد طرف مقابل سپرده می‌کند (مشابه سپرده کردن مارجین توسط شما نزد بروکر فارکس).

دانستن این نکته مهم است زیرا ارسال مارجین به این معنی است که بروکر باید پول (“مارجین”) در اختیار فراهم کنندگان نقدینگی که با آنها معامله می کند قرار دهد. اگر یکی از این فراهم کنندگان نقدینگی نکول کند و نتواند مارجین بروکر را برگرداند، ممکن است موقعیت مالی بروکر به خطر بیفتد چراکه شاید نتواند از پس تعهدات مالی خود با مشتریان (شما) برآید.

به همین دلیل است که هنگام انتخاب طرف مقابل هج کننده (“ارائه دهندگان نقدینگی”)، بروکر همیشه قیمت های رقابتی ارائه شده، رتبه اعتباری، کیفیت خدمات، قابل اعتماد بودن سیستم، شهرت و جایگاه مالی  فراهم کننده نقدینگی را در نظر می گیرد.

بروکرهای کوچک‌تر، ممکن است نتوانند فراهم کنندگان نقدینگی خود را انتخاب کنند، زیرا صرفاً به خدمات پرایم پرایم (بروکر برتر) برای هج کردن معاملات خود متکی هستند و فقط می توانند با آن دسته از فراهم کنندگان نقدینگی کار کنند که پرایم پرایم اجازه دسترسی بروکر به آن‌ها را می‌دهد.

مگر اینکه بروکر شما خودش قید کرده باشد، وگرنه باید توجه داشته باشید که رویه پوشش ریسک (هج) بروکر ممکن است نتواند ریسک مشتریان را به طور کامل از میان بر دارد.

از بروکر خود بخواهید که یک کپی از سیاست پوشش ریسک (هج) خود را در اختیار شما قرار دهد.

در سیاست هج بروکر، رویه هایی که برای مدیریت پهنه ی ریسک بازار توسط بروکر اتخاذ می شود، شرح داده می شود و طرف مقابلی که برای پوشش ریسک (هج) با آنها معامله می شود، معرفی می شود.

با درخواست این مهم از بروکر، بینش خوبی در مورد رویه‌های پوشش ریسک (هج) بروکر بدست خواهید آورد تا اینگونه بهتر بتوانید ریسک معامله با طرف مقابل بروکر خود را ارزیابی کنید.

به یاد داشته باشید، اگر بروکر شما ورشکست کند، پول شما نیز به فنا رفته است.

بطور مفصل در مورد خطرات ریسک طرف مقابل در درس پیش، صحبت کردیم.

اگر بروکر شما نمی‌خواهد هیچ یک از این مباحث را فاش کند، شاید بد نباشد بروکری را پیدا کنید که این مباحث را در اختیار شما قرار می دهد.

تنها راهی که یک بروکر می تواند اعتماد شما را جلب کند، از طریق شفافیت است.

نسبت به هر بروکری که سیاست هج خود را شفاف نمی گوید، مشکوک باشید زیرا بروکر نه تنها رویه هج کردن معاملات خود را باید مفصل توضیح دهد، بلکه باید طرف مقابل معاملات هج خود («ارائه دهندگان نقدینگی») را نیز به شما معرفی کند.

خلاصه

تا اینجا ما در خصوص مکانیزم های پایه برای نحوه پوشش و مدیریت ریسک بازار توسط بروکرها را بحث کردیم.

پیش از این مفاهیم مدیریت ریسک همچون بروکر B-Book بروکر A-Book و گونه های مختلف بروکر هج کننده نسبی C-Book به شما معرفی شد که بروکرهای خرد دارای پلتفرم های معاملاتی FX و CFD ممکن است از آنها استفاده کنند.

با توجه به ابهامات زیادی که فعالیت بروکرها معمولا در پی دارد، امیدواریم درباره آنچه در «پشت پرده» در رابطه با مدیریت ریسک و کسب درآمد بروکرها اتفاق می افتد، مقداری ذهن شما را روشن کرده باشیم.

حال دیگر می دانید که همه بروکرهای خرد فارکس طرف مقابل معامله شما را می گیرند.

بروکر شما طرف مقابل همه معاملات شماست.

هنگامی که یک بروکر معامله شما را اجرا می کند، می تواند:

• معامله شما را به صورت داخلی با معامله مشتری دیگر افست کند (درونی سازی)
• معامله شما را به صورت خارجی با یک ارائه دهنده نقدینگی افست کند
• اگر این کار را پیش از تایید شدن معامله شما انجام دهد، به آن مدل پیش از هج کردن گویند (STP).
• اگر این کار را پس از تایید شدن معامله شما انجام دهد، به آن معامله پس از هج (مدل A-Book) گفته می شود.
• اصلا افست نکند و ریسک بازار را بپذیرد (مدل B-Book).
• تا بخشی از معامله شما را به صورت خارجی با یک ارائه دهنده نقدینگی افست کند و بقیه را به روش پذیرنده ریسک اجرا کند (C-Book).
• بیش از 100٪ ریسک معامله شما را بصورت خارجی با یک ارائه دهنده نقدینگی افست کند (C-Book)
• اصلا افست نکند و ریسک بازار را بپذیرد و نیز به صورت خارجی با ارائه دهنده نقدینگی «هج معکوس» بگیرد (C-Book).

گرچه ما روش های متعدد مورد استفاده توسط بروکرها برای مدیریت ریسک را شرح دادیم، اما باید بدانیم هر بروکری متفاوت است و هر یک از آنها از روش‌های خود که منطبق با میزان ریسک اعلامی خود است استفاده می‌کند.

پوشش ریسک یا هج کردن معاملات هزینه بر و گران است و از آنجایی که بروکرها می خواهند سود خود را به حداکثر برسانند، ترجیح می دهند تا حد امکان کمتر پوشش ریسک داده و معاملات را هج کنند.

شیوه‌های مختلف مدیریت ریسک نیز رفته رفته به بلوغ می رسند و هیچ سیاست استاندارد واحدی برای نحوه مدیریت ریسک بروکرها وجود ندارد.

معامله گران ممکن است در مورد بروکرهای B-Book تردیدهایی داشته باشند و فکر کنند که فقط باید با بروکرهایی معامله کنند که A-Book هستند، اما آنچه در کل و در حقیقت اهمیت دارد دو چیز است: قیمت دهی صحیح و کیفیت اجرای سفارشات.