اجرای معاملات به روش STP: بروکرها چگونه ریسک خود را مدیریت می کنند؟

بروکرهای انتقال دهنده ریسک گاهی اوقات به نام “بروکرهای STP” نیز خود را به بازار معرفی می کنند.

اما چنین اطلاقی در واقع نادرست است.

گرچه هر دو ریسک بازار را منتقل می کنند و از این حیث با هم مشابه هستند، اما در واقع دو روش کاملا متفاوت برای اجرای سفارشات هستند.

در این درس تفاوت بین اجرای معاملات در یک بروکر انتقال دهنده ریسک و یک بروکر STP را خواهید آموخت.

اجرای معامله به صورت «پردازش مستقیم» اصطلاحی است که معمولاً به اختصار به آن «STP» گفته می‌شود.

ممکن است با چنین عبارتی پیش از این برخورد کرده باشید. عبارتی که برخی از بروکرهای فارکس در وب سایت های خود قید می کنند.

مهم است بدانید که اصطلاح STP (پردازش مستقیم) در واقع توسط صنعت خرد فارکس ربوده شده است و معنای آن تا حدودی دستکاری شده است.

در اصل، STP اصطلاحی بود که زمانی معرفی شد که تجارت الکترونیک برای نخستین بار در دسترس قرار گرفت. و این چیزی نبود جز رویه ای که شرکت‌ها برای بهینه‌سازی سرعت پردازش معاملات و تراکنش‌ها از آن استفاده می‌کردند.

تجارت الکترونیکی در واقع “پردازش مستقیم” (STP) را امکان پذیر می سازد.  اینگونه معاملات وارد شده در سیستم به صورت الکترونیکی نیز می توانند به صورت الکترونیکی پردازش شوند (تسویه شوند). از آنجایی که در STP هیچ گونه کاغذبازی وجود ندارد و مداخله انسان کم است، ارورها و خطاها عمدتا حذف می شوند که خود سبب کاهش چشمگیر هزینه های عملیاتی و ریسک می شود.

به طور خلاصه، STP این امکان را فراهم می کند که کل فرآیند معامله به صورت الکترونیکی و بدون نیاز به کد گذاری (رمزگذاری) یا هر گونه مداخله دستی صورت گیرد.

STP در ابتدا اینگونه تعریف شد، اما پس از آن صنعت خرد فارکس تصمیم گرفت در استفاده از آن خلاقیت به خرج دهد.

امروزه از این اصطلاح به عنوان یک اصطلاح تخصصی برای بازاریابی استفاده می‌شود تا بگویند که این بروکر فارکس سفارشات شما را «دست نمی‌زند» یا دخالتی در آن ندارد و از ضرر شما سود نمی‌برد، چون الی الظاهر سفارش‌های شما را مستقیماً به بازار می فرستد.

همانطور که قبلاً آموختید، سفارشات شما هرگز به “بازار” ارسال نمی شوند زیرا بروکر شما تنها طرف مقابل شما است و همیشه پوزیشن عکس معامله شما را می گیرد.

حال بیایید ببینیم اجرای معامله به روش “STP در واقع” چگونه است.

بروکر انتقال دهنده ریسک در برابر بروکر STP

معامله ای که “بروکر انتقال دهنده ریسک انجام می دهد، گاهی اوقات هم معنی با “STP” بکار می رود.

بروکرهای فارکس ممکن است آنها را برای بازاریابی به جای یکدیگر بکار برند، اما آنها با هم یکی نیستند.

تشخیص تمایز بین این دو مفهوم مهم است.

• STP “هج کردن پیش از معامله” است.
• بروکر انتقال دهنده ریسک “هج کردن پس از معامله” است.

بسته به اینکه بروکر شما یک “بروکر انتقال دهنده ریسک است یا یک “بروکر STP” ، نحوه اجرای سفارش شما متفاوت خواهد بود.

در یک بروکر انتقال دهنده ریسک، سفارشات شما سریعتر اجرا خواهد شد و کمترین میزان اسلیپیج را تجربه خواهید کرد.

دلیل آن این است که بروکر ابتدا معامله شما را اجرا می کند و سپس آن را هج می کند. از این رو، به آن “هج کردن پس از معامله” گویند.

در یک بروکر STP، سرعت اجرای سفارشات شما کمتر خواهد بود و احتمال دریافت اسلیپیج نیز بیشتر خواهد بود.

و دلیل آن این است که بروکر مطمئن می شود که ابتدا سفارش مچ خود را با فراهم کننده نقدینگی قفل کرده و سپس سفارش شما را اجرا می کند. از این رو، به آن “هج کردن پیش از معامله” گویند.

هنگامی که بروکر شما یک پوزیشن افست (پوزیشن عکس) را با یک طرف دیگر پیش از اجرای سفارش شما اجرا می کند، به چنین اجرای سفارشی “پردازش مستقیم” یا “STP”  گویند.

چرا یک بروکر باید به جای انتقال ریسک به اجرای پردازش سریع سفارش روی آورد؟

مزیت پردازش مستقیم برای بروکر این است که اسلیپیج بین پر شدن سفارش مشتری و معامله هج شده را از بین می‌برد.

اسلیپیج (یا لغزش قیمت) اختلاف بین قیمت مورد انتظار پیش از اجرای سفارش و قیمت واقعی که روی آن سفارش انجام می گیرد، است.

به زبان فارکسی، اسلیپیج تفاوت بین قیمت درخواستی و قیمتی که در آن سفارش در واقع صورت می گیرد، است.

اسلیپیج معمولاً در زمان انتشار خبر یا گزارش های اقتصادی و نوسان شدید بازار رخ می دهد و می تواند مثبت یا منفی باشد.

در بازاری که در آن قیمت به سرعت در حال نوسان است یا در صورت هر گونه تاخیر در ارسال سفارش، ممکن است قیمت ارائه شده به شما در زمان اجرای سفارش شما دیگر معتبر نباشد.

به این اختلاف بین این دو قیمت اصطلاحا “اسلیپیج” گویند.

اگر اسلیپیج رخ دهد، بروکر شما مجدداً قیمتی را به شما اعلام نمی کند. بلکه، بدون توجه به جهتی که بازار در آن حرکت کرده است، سفارش شما با قیمت موجود یا لحظه ی دریافت سفارش اجرا می شود.

اسلیپیج پدیده ای متقارن است. بعبارتی تجربه دریافت اسلیپیج قیمت به همان اندازه که می تواند به ضرر شما باشد ممکن است به نفع شما نیز باشد.

به منظور جلوگیری از فاصله گرفتن بیش از حد قیمت اجرای سفارش از قیمت مورد درخواست شما، اکثر بروکرها به شما اجازه می دهند که “حد هایی” را در سفارش ورود به معامله خود لحاظ کنید.

در این صورت اگر قیمت در زمان دریافت سفارش شما خارج از بازه تعیین شده باشد، سفارش شما اجرا نخواهد شد.

به عنوان مثال، اگر بروکر قیمت خرید EUR/USD را 1.1000 برای شما قید می کند، می خواهد مطمئن شود که می تواند EUR/USD را با قیمت کمتری از فراهم کننده نقدینگی، مثلاً 1.0999، بخرد.

STP به بروکر اجازه می دهد پیش از اینکه سفارش خود را با شما تأیید کند، اطمینان حاصل کند که قادر است این قیمت را به صورت تضمینی “اجرا کند”. در غیر این صورت، اگر این کار را نکند، ممکن است در معامله هج خود ضرر کند!

اما گرچه امکان دریافت اسلیپیج برای بروکر از بین رفته است، اما امکان دریافت اسلیپیج برای شما (مشتری) افزایش یافته است.

اگر قیمتی که با فراهم کننده نقدینگی تأیید شده است با قیمتی که شما ارسال کرده اید متفاوت باشد، به این قیمت سفارش شما اجرا می شود، که ممکن است بهتر («اسلیپیج مثبت») یا بدتر («اسلیپیج منفی») از قیمت مورد انتظار شما باشد.

سرعت اجرای معامله کندتر است زیرا پیش از اینکه بروکر بتواند معامله شما را تأیید کند، ابتدا باید از فراهم کننده نقدینگی خود (در رابطه با معامله) تایید دریافت کند.

در طی این فرآیند، ممکن است قیمت جابجا شده باشد و قیمت تایید شده بین بروکر و فراهم کننده نقدینگی تغییر کرده باشد. اگر اینگونه باشد، قیمتی که معامله شما با بروکر شما انجام می گیرد، همین قیمت است.

و اینگونه است که اسلیپیج رخ می دهد.

هنگامی که یک بروکر STP “سفارش” مشتری را قبول می کند، بروکر به نوعی روی آن سفارش دارد “کار می کند”، که نشان دهنده این است که تمایل دارد تلاش کند، (اما تعهدی ندارد) که به قیمت درخواستی مشتری معامله را باز کند.

در زیر جدول مقایسه ای از انواع مختلف شیوه های اجرای سفارش ارائه شده است:

طرف مقابل بدون ریسک

هنگامی که یک معامله از طریق STP صورت می گیرد، به این نوع از معامله، معامله “طرف مقابل بدون ریسک” یا “طرف مقابل مچ شده” گویند.

طرف معامله چیزی نیست جز خریدار و فروشنده.

به یاد داشته باشید، بروکر شما همیشه پوزیشن عکس معامله شما را می گیرد. وقتی خرید می گیرید به شما می فروشد. و وقتی می فروشید از شما می خرد.

بروکر تنها طرف مقابل در تمامی معاملات شماست.

به چنین معامله یا مبادله ای یک مبادله “طرف مقابل” گویند.

همانطور که قبلاً آموختید، بعنوان طرف مقابل شما، بروکر فارکس خود را در معرض ریسک بازار قرار می دهد.

اما با اجرای معامله به روش STP، تراکنش “طرف مقابل بدون ریسک” امکان پذیر است.

هنگامی که سفارشی را با یک بروکر STP ثبت می کنید، بروکر بلافاصله تلاش می کند تا یک سفارش یکسان (“سفارش پشت به پشت”) را با یک ارائه دهنده نقدینگی در خارج از سیستم بروکر صورت دهد.

پس از مچ کردن و تکمیل کامل این سفارش “متوالی”، بروکر سفارش را در حساب شما باز می کند (یا می بندد).

اینگونه است که بروکر قادر است به عنوان یک «طرف مقابل بدون ریسک» در ازای هر معامله باز یا بسته شده در حساب شما عمل کند.

بروکر همچون یک طرف مقابل بدون ریسک عمل می کند زیرا به محض ارسال سفارش:

• ابتدا از یک فراهم کننده نقدینگی خارجی برای حساب خود (به عنوان طرف مقابل) می خرد
• آن معامله (مبادله) را در دفتر معاملات خود ثبت می کند و سپس
• تقریبا بلافاصله، به شما می فروشد (باز هم بعنوان یک طرف مقابل)،
• یا به همان قیمت (با احتساب “کمیسیون”) یا با قیمت گذاری با احتساب اسپرد (بدون کمیسیون).

در نتیجه، دو مبادله وجود دارد:

1. یکی بین شما و طرف مقابل بدون ریسک (بروکر فارکس)
2. یکی بین طرف مقابل بدون ریسک (بروکر فارکس) و “بازار” (فراهم کننده نقدینگی شخص ثالث).

به عنوان مثال، بروکر سفارش مشتری برای خرید 100000 واحد پوند/دلار با قیمت لحظه بازار یعنی 1.4000 دریافت می‌کند و بلافاصله 100000 واحد را از یک فراهم کننده نقدینگی شخص ثالث می خرد.

از آنجایی که هر دو معامله با یک قیمت اجرا شده اند (بدون در نظر گرفتن هر گونه قیمت گذاری با حاشیه سود، کارمزد یا کمیسیون)، می توان آن را مبادله طرف مقابل بدون ریسک نامید.

همانطور که می بینید، معامله شما با بروکر و معامله بروکر با فراهم کننده نقدینگی مچ هستند. اینجاست که به آن طرف مقابل مچ شده گویند.

دانستن مفهوم “طرف مقابل بدون ریسک” و “طرف مقابل مچ شده” مهم است زیرا نزدیکترین کاری است که یک “بروکر” فارکس می تواند انجام دهد تا مانند یک بروکر واقعی عمل کند.

آن‌ها می‌توانند با “طرف مقابل بدون ریسک بودن” نقش یک بروکر را بازی کنند، اما بر خلاف یک بروکر یا واسطه واقعی، که صرفا نقش یک مچ کننده را با تسهیل معامله بین دو طرف مقابل مجزا بازی می‌کند، باز هم طرف مقابل بدون ریسک همچنان فقط یک طرف مقابل است.

هنگامی که شما یک سفارش را در پلتفرم معاملاتی بروکر خود وارد می‌کنید، بروکر همچنان طرف عکس معامله شما را می گیرد، اما با وارد کردن همزمان معامله افست (هم با شما و هم با یک فراهم کننده نقدینگی خارجی)، همچون یک طرف مقابل بدون ریسک عمل می‌کند.

بروکر شما با اضافه کردن حاشیه سود (اسپرد) به قیمت ارائه شده توسط فراهم کننده نقدینگی و/یا گرفتن کمیسیون از شما کسب درآمد می کند. این بدان معناست که بروکر درآمدهای معاملاتی خود را بر اساس حجم معاملات در می آورد و نه سود یا زیان در معاملات.

بروکر خود را در معرض ریسک بازار قرار نمی دهد، به این معنی که وقتی شما ضرر می کنید او سودی نمی برد. تنها پولی که در زمان اجرای سفارش شما به دست می‌آورد، از قیمت گذاری با حاشیه سود (اسپرد) یا کمیسیونی است که از پیش به شما اطلاع داده است.

بروکرهایی که به این روش فعالیت می کنند، در زمره بروکرهای “طرف مقابل بدون ریسک” یا “طرف مقابل مچ شده” قرار می گیرند.

شما می‌توانید با مشاهده فهرست آنها در وب‌سایت آژانس های رگوله، ببینید که آیا بروکر شما چنین است یا خیر.